17 mei 2000

Ogenschijnlijk ligt Rådhuspladsen, het plein voor het stadhuis van Kopenhagen, er vrolijk bij op woensdagmiddag 17 mei 2000. Maar als er steeds meer politie een oogje in het zeil komt houden, zijn we gewaarschuwd. Ineens is het dan raak. Uit diverse hoeken komen hooligans tevoorschijn. Ze noemen zich aanhangers van Arsenal en Galatasaray en treffen elkaar op het plein. Er is geen houden meer aan. Dit is de finale van het UEFA Cup-toernooi.   

Winkelend publiek slaat in paniek op de vlucht. De terrassen lopen leeg. De politie trekt zich tijdelijk terug. Als de honderden vechtersbazen uitgeraasd zijn, liggen er elf gewonden in het ziekenhuis, van wie twee ernstig. Zelfs een fan van Ajax, belust op rellen, heeft zijn bezoek aan Kopenhagen moeten bekopen met een horizontale gang naar het ziekenhuis. Met het oog op Euro 2000, het EK dat vanaf 10 juni drie weken lang in Nederland en België wordt gehouden, kijken we zorgelijk toe.  

Er wordt die avond ook nog gevoetbald in Parken, het grootste stadion in Kopenhagen. Cheerleaders moeten voor sfeer zorgen. Op het veld dansen vrolijke meiden. Uit voorzorg blijft prins Joachim, die een toespraakje had willen houden, in de coulissen.

  

De wedstrijd eindigt in 0-0. Strafschoppen moeten de beslissing brengen. De Braziliaan  Claudio Taffarel , die twee jaar eerder Oranje van een finaleplaats op het WK heeft afgehouden, blijkt het kunstje niet verleerd te zijn. Hij stopt de penalty’s van Suker en Vieira waarna de beker mee mag naar Turkije, gevolgd door de schare hooligans die de veldslag in Kopenhagen hebben overleefd.