2 juli 1980

Daags na het machtsvertoon van Bernard Hinault in de Hel van het Noorden zijn we terug in het park in Lille waar een dag eerder Joop Zoetemelk het zo ongenadig heeft moeten ontgelden. De ergernis blijkt nog niet verdreven bij zijn ploeggenoten. Cees Priem, de laagst geklasseerde renner van Raleigh, heeft vooraf aan de etappe naar Compiègne het hoogste woord. Wat de avond te voren  vanuit de ploeg op tafel is gekomen, laat Priem nog eens nagalmen. 

 

,,Een kopman moet de leider zijn, maar van Zoetemelk gaat niets uit. Als je met hem hierover zit te praten, komt er niet meer uit dan pfff. Hij zegt niks, er gaat niks van hem uit. Zoals ik er tegen aan kijk, loopt hij tien jaar achter en zit-ie nog in de box.”

In de etappe naar Lille heeft Priem zich mateloos geërgerd aan zijn kopman. ,,Een kopman moet voorop zitten als je aan de Hel van het Noorden begint. Ik heb zeker drie keer op hem moeten wachten omdat jij was afgezakt, dat moet net kunnen. Voor mij een bewijs dat Zoetemelk het op het moment gewoon niet kan. Hij mist de kracht.”

Zie dan maar eens als Joop Zoetemelk, als beschadigde kopman, het vertrouwen terug te winnen. Tot zijn eigen opluchting hoeft hij in deze vijfde etappe niet opnieuw beducht te zijn voor kasseienstroken, voor onverwachte wendingen binnen het peloton die de cadans bij hem kunnen verstoren. Elf kilometer klinkers is door Tour-directeur Félix Lévitan uit het parkoers geschrapt. De kritiek van Hinault op de verraderlijke kasseienstroken en de ontreddering binnen het peloton, hebben hem tot inkeer gebracht. 

In krachtige bewoordingen heeft Hinault zijn oordeel gegeven over het parkoers: ,,Dit is geen sport meer, maar acrobatiek in een circus zonder vangnet. Als je ons dit durft aan te doen, verlies je de veiligheid van de coureurs helemaal uit het oog. Op die manier worden van mensen machines gemaakt.”

Vandaag geen modderpaadjes, geen ruwe keien. Alsof ook de hemel gehoorzaamt aan de Tour, gaan aan het begin van de middag de sluizen dicht en breekt de zon door.  Tot twintig kilometer voor de eindstreep blijft het dan ook kalm in het peloton. In het vijfkoppige groepje dat bij de beslissende demarrage ontstaat, vlast Gerrie Knetemann op een etappezege. Maar hij krijgt geen steun als de Fransman Jean-Louis Gauthier bij het ingaan van de laatste kilometer aan de haal gaat. 

Knetemann is boos, vooral op de Belg Gery Verlinden. Als hij zelf niet meer kan winnen, dan gunt hij zeker Verlinden niets. Oud zeer, na een akkefietje in Zwitserland, legt Knetemann uit: ,,Toen die Gauthier aan de andere kant van de weg vertrok, was mijn ventieltje al leeggelopen, maar zat die Verlinden in mijn hol.  Die dacht zeker dat ik wel even naar het achterwiel van die Fransman zou rijden … nou, nee , dan maar niet. De Kneet is wel goed, maar niet gek.”

In de etappe-uitslag neemt Knetemann genoegen met de vierde plaats. Rudy Pevenage mag opnieuw een gele trui in ontvangst nemen. In de rug van Hinault wachten Joop Zoetemelk en Hennie Kuiper, met Henk Lubberding nog in hetzelfde rijtje, op hun kansen.