21 juni 1988

Nooit begon de zomer zo mooi als op 21 juni 1988. ‘Het Volkspark is van Oranje’, jubelt tv-verslaggever Evert ten Napel (NOS). Ook achter het masker van Rinus Michels komen emoties los. ,,Toch nog gerechtigheid”, mijmert de bondscoach van Oranje. ,,Hopelijk zijn we nu voorgoed van dat gepraat over 1974 af. Deze ploeg heeft een nieuwe fase ingeluid. Gerechtigheid komt er altijd. Ook al duurt het we eens lang. En soms leef je te kort om het mee te maken.”

Op het WK van 1974 was Michels coach van het Oranje dat zich in de finale vertilde aan hoogmoed. Veertien jaar later is in de halve finale van het EK opnieuw Duitsland de tegenstander van het Nederlands Elftal, weer met Michels als coach.

De 2-1 zege werkt als een bevrijding in meerdere opzichten. De revanche op de Duitsers wordt gevierd als de Grote Wraak, ook is het een verlossing voor de generatie met Gullit en Van Basten, de zoveelste lichting die als zo vaak steeds aan glorieuzere tijden voor Oranje is herinnerd. 

Met Gullit, Van Basten, Frank Rijkaard en Ronald Koeman telt Oranje vier leiders in de kracht van hun voetballeven. Ruud Gullit en Frank Rijkaard doen dat in Hamburg door zich op te offeren in dienst van het elftal. Marco van Basten blijkt deze avond ook op het hoogste niveau de kille en geslepen schutter die hem tot wereldster maakt. Hij gaat neer als een zwaan wanneer hij in de 74ste minuut een strafschop ruikt, een goedmakertje voor de goedkoop verstrekte strafschop waarmee de Duitsers negentien minuten eerder op 1-0 zijn gekomen. 

In de voorlaatste zorgt  Van Basten voor de bekroning van de avond. Na snedige passes van Ronald Koeman en Jan Wouters laat hij met een sublieme beweging  tegenstander Jürgen Kohler naar lucht happen waarna ook doelman Immel niet meer aan de bal kan komen. 

De 2-1 zege ontlokt massale feestvreugde bij de tienduizenden Nederlandse fans in Hamburg. Ronald Koeman gaat zo ver dat hij met het (geruilde) shirt  van Olaf Thon zijn achterwerk afveegt. De Duitsers druipen beschaamd af. Te midden van alle rivaliteit blijft Franz Beckenbauer, de coach van de Duitsers, een heer. De motor draait al als hij de spelersbus van Oranje instapt en er zijn oprechte felicitaties uitspreekt. Het EK van 1988 eindigt voor hem met applaus ván Oranje.