4 juli 1980

Na de achtste etappe wacht voor Bernard Hinault het ziekenhuis. Aan de vooravond van de eerste rustdag is er tijd voor nader medisch onderzoek. Dat is harde noodzaak, oordelen de specialisten Ginet en Mégret, want Hinault klaagt steeds harder over zijn rechterknie. Op voorhand heeft ploegleider Cyrille Guimard al laten weten dat het hotel van de Renault-ploeg morgen op de rustdag niet toegankelijk zal zijn voor journalisten. 

De onrust neemt toe en komt naar buiten in irritatie. Ploegleider Cyrille Guimard oppert al dat het misschien wel verstandiger is voor Hinault om op te geven. Hinault kan zijn ergernis niet langer verhullen. ,,Nu men weet dat ik last heb van mijn knie, wordt er meer aangevallen. Ik noem geen namen maar het gebeurt.”

De Raleigh-ploeg mag zich aangesproken voelen. Een kleine vier kilometer voor de finish op 4 juli, op een circuit in de binnenstad van Saint-Malo, verschijnt Joop Zoetemelk plotseling op kop van het peloton. Hij jaagt het tempo zo hard op dat Hinault zich uitgedaagd voelt en het kielzog van Zoetemelk opzoekt. Het is een rare actie van Zoetemelk, want zes kilometer eerder is zijn ploeggenoot Bert Oosterbosch voorin aan een solo begonnen.  Hij is ontsnapt uit een kopgroep van vijf man, die 25 kilometer voor het einde is ontstaan.  

Wil Zoetemelk met zijn krachtsinspanning Hinault afmatten? Voelt hij zich geroepen indruk te maken op zijn ploeggenoten, als bewijs dat de snee terug is bij hem? ,,Ik wilde die vier man tussen Oosterbosch en het peloton terughalen en daarna het tempo stilleggen”, is zijn uitleg die door weinigen wordt begrepen. 

,,Joop had zoveel moraal dat hij ineens het hele peloton meenam”, getuigt Henk Lubberding op het moment dat Bert Oosterbosch als etappewinnaar wordt gehuldigd. ,,Ik denk dat hij wilde bewijzen dat hij goed was. Maar als Raas en Van Vliet vooraan controleren, dan hoeft niemand zich daar verder mee te bemoeien. Laat dat maar aan die mannen over.”

,,Niet jagen, riep ik tegen hem”, vertelt Jan Raas. ,,Ik gun Oosterbosch die overwinning van harte. Het moet niet zo zijn dat de prijzen alleen maar voor de grote jongens zijn. Bert had er ook recht op. Als je ziet wat de jongen in de ploegentijdrit heeft gedaan voor ons.”

Bert Oosterbosch is de jongste van de ploeg. Later die maand zal hij 23 jaar worden. Het is zijn eerste Tour en op het laatste moment in het Raleigh-team opgenomen omdat Post hem een belangrijke rol toedicht als tempobeul in de twee ploegentijdritten. 

Het zint Oosterbosch niet dat hij al veel regen heeft moeten trotseren en in het klassement ergens rond de tachtigste plaats verzeild is geraakt. Bovendien wordt hij, zoals wel vaker, geplaagd door heimwee. Met een vroeg succes in de Tour kan Oosterbosch krediet opbouwen bij Post, mocht hij straks vervroegd huiswaarts keert, terug naar Marian in Oudenbosch.

Zijn kwaliteiten als temporijder heeft Oosterbosch al onderstreept met de wereldtitels ploegentijdrit (1978), achtervolging op de baan (1979) en de eindzege in de Ronde van Luxemburg, vlak voor de start van de Tour. In de achtste etappe kan een vroege lekke band hem niet ontmoedigen. Een reservefiets op zijn maat blijkt niet voorhanden, een fiets van Johan van der Velde past niet lekker, maar als er een kopgroep ontstaat, sluit Oosterbosch desondanks aan.

In het golvende landschap van Bretagne, langs de boorden van de Atlantische Oceaan,  ruikt de Brabander tien kilometer voor de eindstreep in Saint-Malo zijn kans op succes. In de kopgroep heeft hij zich tot dan  koest gehouden, met als excuus de belangen van Jan Raas bij een te verwachten massasprint te moeten dienen. 

,,Op een moment dat Levasseur en Thurau moesten uitblazen, ben ik tussen uitgekletst”, vertelt Oosterbosch als zijn solo bekroond is met winst. Aan de finish is zijn voorsprong ruim genoeg: 13 seconden op het peloton dat dan al is neergestreken op de andere vier uit het kopgroepje. 

Het is na de overwinningen van Raas (2) en Lubberding de vierde individuele etappezege voor Raleigh, naast twee triomfen in de ploegentijdritten. Twee minuten bedraagt de achterstand van Joop Zoetemelk op Bernard Hinault, die nogmaals klaagt over zijn knie. Aan het eind van de eerste Tour-week mag de ploeg van Post daarom welgemoed de rustdag tegemoet zien.